नेपालमा पछिल्लो समय देखिएका युवा आन्दोलनहरूले एउटा गहिरो यथार्थ उजागर गरेका छन्—हाम्रो नयाँ पुस्ता अब केवल भविष्यका नागरिक होइन, आजकै परिवर्तनका नायक हुन्।

सरकारले विगतमा टिकटक जस्ता सामाजिक सञ्जालमाथि लगाएको प्रतिबन्ध, शिक्षा सुधारमा शिक्षक आन्दोलन, र राजनैतिक व्यवस्थामाथि उठेका प्रश्नहरूले एउटै कुरा प्रमाणित गर्छन्—Gen Z मौन बस्ने पुस्ता होइन। उनीहरू सञ्जालमै मात्र होइन, सडकमा पनि आफ्नो असन्तोष प्रकट गर्न सक्षम छन्।

हामीले यो पुस्ताको आवाजलाई केवल “बालकहरूको भावना” भनेर बेवास्ता गर्न मिल्दैन। यो पुस्ता डिजिटल सीपमा निपूर्ण छ, विश्वसनीय जानकारी छान्न सक्छ, र आफ्ना मागलाई शक्तिशाली भाषामा प्रस्तुत गर्न जान्दछ।

“हामी भविष्यका नेता होइनौं—हामी अहिलेका नेता हौं,”

भन्ने युवाको स्वर आज देशको राजनीतिक बहसको केन्द्रमा गुञ्जिरहेको छ।

Gen Z ले उठाएका माग केवल व्यक्तिगत लाभका लागि होइनन्; यी मागहरू शिक्षा, अभिव्यक्ति स्वतन्त्रता, रोजगारी र राजनीतिक जवाफदेहितासँग जोडिएका छन्। यसैले, यो आन्दोलनलाई दबाउने प्रयास गर्नु भविष्यलाई नै अन्धकारमा धकेल्नु हो।

सरकार र समाज दुबैका लागि चुनौती स्पष्ट छ—युवाको आवाजलाई सुन्ने कि मौन गराउने?

पहिलो बाटो रोजे मात्र नेपाल लोकतान्त्रिक अभ्यासमा परिपक्व बन्न सक्छ।